Met het online project SLAAx vissen we in de vijvers vol talent van uiteenlopende literaire platformen. We werken met ze samen om jonge schrijvers uit hun stal een verhaal, gedicht of essay te laten schrijven met het losvaste thema ‘de stad’. Iedere twee maanden lees je in deze serie een speciaal voor ons geschreven stuk. In aflevering 5: SLAAxMensenZeggenDingen, met een gedicht door Sophia Blyden.

Sophia Blyden is schrijver, dichter, programmamaker en host. In haar werk onderzoekt ze thema’s als eenzaamheid, machtsverhoudingen en haar wortels in het Caribisch gebied. Ze zoekt naar woorden die de uitzichtloze status van de wereld weergeven zonder hoop, humor en zelfspot te schuwen. Daarbij gebruikt ze graag de symboliek van sprookjes en de kikker.

relatie in rood

i. hondenpoep

op de roltrap sta ik dicht tegen hem aan, 
we bewegen zonder stappen, stuurloos 

ik heb al weken niet op mijn pols gekeken 
of mijn telefoon unlocked  

dertien gemiste oproepen en een ontslagbrief 
in mijn roodgloeiende postvak IN 

“we laten je gaan
want je bent er nooit” 

het klopt: ik ben op hem 

absence makes the heart grow (op de) vlonder aan de maas
ik trap er in de hondenpoep terwijl hij zit te kakken 
zo maken we in dat korte moment 
afzonderlijk, toch nog een beetje dezelfde shit mee 

na vier weken roep ik: ik heb je lief!
hij zegt dat die uitspraak surrogaat is
voor wat dan? vraag ik 

we weten het antwoord allebei 

ii. nachtdiertje in de Grote Stad

ik heb hem op straat gevonden
zijn ogen heb ik nog nooit gesloten gezien
in het donker kronkelt hij naast me in bed
als ik mijn hand uitsteek pakt hij hem de ene keer lieflijk beet

de andere keer bijt hij me kille woorden toe,
nooit
vindt hij rust, of
een bevredigend antwoord op
de vraag die hem wakker houdt 

bevredigd raakt hij sowieso
zelden
overdag stotter ik in hoge tonen
in de hoop dat hij hoort wat ik mompel
wat ik allemaal wel niet zou willen roepen:
zoals dat het me spijt
zoals driemaal sorry
zoals ook ik vind de wolkenkrabbers angstaanjagend

misschien is hij een diertje uit de toekomst
misschien leeft hij met zijn lichaam in het water
zijn geest op aarde

misschien verdwijnt hij af en toe
tussen het riet aan de oever
en de werkelijkheid

misschien legt hij zijn zaden op het kroos te rusten

zelden weg toch nooit echt hier

misschien kan hij daarom
niet van mijn lijf afblijven?

iii. de mosman 

met zijn oor tegen het mos
fluistert hij: wat heb je nodig?
een mutsje, zeg ik terug
een rood mutsje
maar hij hoort mij niet

als hij later op een afgesneden stronk staat, neem ik zijn hoofd in mijn handen om hem op zijn ogen te kussen, ik proef dat hij huilt

er wonen elfjes in het woud, probeer ik
bomen kletsen in een geheime taal, probeer ik
kijk! hier geen bakstenen maar kiezels!

hij loopt verder voor me uit
wanneer ik speels een dennenappel zijn kant op gooi
– en deze rakelings langs zijn hoofd vliegt –
draait hij zich stormend om
steekt een woeste vinger in mijn gezicht

hij roept/blaft/brult
dat ik uit zijn buurt moet blijven
dat ik vanochtend nog beloofde om
dat ik gister nog smeekte om
dat ik bovenal in de poep geboren ben

ik lieg: welke dennenappel?
en probeer te hinniken maar hij bijt niet
ik kan hem niet met rust laten met zijn hand rond mijn hals
ik wankel naar achter
ik struikel
ik val

en zo sterf ik
omdat ik niet in mijn eentje in kabouters kan geloven
omdat ik, en niemand anders, nooit gevoel voor richting heb gehad

Sophia Blyden (foto: Fenna Jensma)

Lees hier meer werk van Sophia.

Redacteur: Hendrik de Pecker (foto: Lin Woldendorp)

Hendrik de Pecker is dichter, schrijver en theatermaker. In zijn werk zoekt hij naar hoop en waar je dat kan vinden in deze tijd. Doormiddel van tragikomische, maar stiekem toch poëtische teksten probeert hij de wereld iets mooier en misschien zelfs grappiger te maken. 

Mensen Zeggen Dingen doet alles op het gebied van woord. Elke maand haalt MZD de meest spraakmakende sprekers naar verschillende locaties in Nederland en België. Ook kun je bij hen terecht voor tekst in opdracht, voordracht op locatie en workshops.