‘Doe je al,’ mompelt hij zonder naar me op te kijken. Een grap die al jaren op zijn repertoire lijkt te staan.
‘Eten jullie straks warm of koud tijdens de middagpauze?’ De man onderbreekt abrupt zijn secure strijk over het houtwerk en draait zijn hoofd.
‘Gewoon boterhammen, hoezo?’ Hij kijk me achterdochtig aan alsof ik zijn lunchtrommeltje zojuist ergens heb verstopt.

Vanuit de steigers klinkt een nieuw refrein. De man beneden zingt niet mee. Hij is de oudste en de baas van het grut daarboven. De schildersbranche kent een omgekeerde pikorde: waar zakenlieden juist opklimmen om uiteindelijk in de wolken kantoor te mogen houden, bereiken de meest ervaren schilders na jaren gedane arbeid het laagste treetje van de ladder. Ik staar omhoog naar het pijpen- en buizenwerk en kan een francofiele dagdroom over de Eiffeltoren niet onderdrukken. Dat bouwwerk te mogen onderhouden moet het summum zijn, de septenale hoogmis van het buitenschilderwerk. En eveneens een goudmijn voor de bloemrijke maandagochtendstraten-chroniqueur. Want daar geen druipende pot Histor buitenbeits op een oude krant, maar een kleurenpalet rondom de duim, een fijn penseeltje tussen de vingers.

Tijdens de middagpauze leunend tegen het staal een baguette met Brie de Meaux, rode wijn uit Picardieglaasjes en zonder een woord mee te zingen luisteren naar fluwelen chansons zo zacht dat ze de schilders opvangen mochten ze uit de toren zwijmelen. In de Korte Schimmelstraat is de lunchtijd inmiddels ook aangebroken en loopt het vijftal gezamenlijk in hun verfoutfit naar een supermarkt een paar straten verderop. De radio blijft aan. Ik maak snel wat aantekeningen bij de verlaten stellage, zing zelf stiekem een refreintje mee en ga daarna op zoek naar een plek om dit verhaal te schrijven. Onderweg kom ik de schilders tegen. Ze dragen ham-kaascroissants en pakjes Vifit bosvruchtensmaak. Het laatste beeld voordat ik een brasserie in de buurt binnenstap, mijn notitieblok op tafel leg en een warme lunch bestel.