Met het online project SLAAx vissen we in de vijvers vol talent van uiteenlopende literaire platformen. We werken met ze samen om jonge schrijvers uit hun stal een verhaal, gedicht of essay te laten schrijven met het losvaste thema ‘de stad’. In aflevering 6: SLAAxWintertuin, met een gedicht door Moni Zwitserloot.

Moni Zwitserloot heeft een achtergrond in topsport en na vele jaren hard te zijn geweest voor diens lichaam, probeert die nu de zachtheid en kwetsbaarheid ervan te verkennen. Maar ook te experimenteren: door het lichaam in het schrijfproces te betrekken en de mogelijkheden van het lichaam op een podium te onderzoeken. Moni beschouwt de hokjes waarin we ons begeven en bevraagt deze: welke grenzen omringen een lichaam en wanneer worden deze grenzen ‘overschreden’? In diens ideale wereld hebben lichamen geen afgebakende omtrek, maar blijven ze altijd in beweging. 

’s nachts
komen we uit onze huizen
we laten onze aangemeten hulzen 
aan de kapstok hangen  

we dwalen rond
tot we ons herkennen 
spiegelen elkaars bewegingen 

muziek zwelt aan
dondert in onze hoofden
we dansen erop, met onze voeten
op het warme steen 

we vormen een stoet
kartonnen borden
boven onze hoofden
we steken de houten stelen
tussen scheuren in de straat
we wrikken 

breuken ontstaan
tussen de stippellijnen 
op de weg  

het asfalt
daar ooit met naald en draad 
aan elkaar geregen, heeft moeite 
zichzelf bijeen te houden 

iemand maakt zich los uit de menigte
spreidt armen en benen
opent hun lichaam naar de groep  

“dit zijn de diagonalen en dit ben ik”  

hen beweegt armen en benen
als een sneeuwengel in de lucht 

de menigte volgt
handen en voeten schieten 
als bliksemschichten in de grond  

de weg splijt
tussen de stippellijnen 

Z zit op de bank
de gordijnen halfopen
de onderkant vuil van het over de grond slepen  

Z ziet het allemaal gebeuren
Z ziet voor het raam de wereld openbreken 
Z ziet alle mensen één voor één het gat in springen 

tussen muren van aarde
wassen we elkaar met suiker
het schuurt de woorden 
die aan ons kleven
van onze huid  

tijdens het wassen
geven we elkaar glinsterende namen
ze zweven als bellenblaas door de lucht
blijven even in de ruimte hangen
voordat ze boven onze lichamen 
openknappen 

we snijden in onze lichamen, curven ze uit
we bloeden niet, we groeien
huid beweegt naar elkaar toe
aardplaten die over elkaar bewegen, 
gebergtes vormen 

er lost iets op in ons binnenste:
een eindige energie in de kern van ons lichaam
heet, als het midden van de aarde
kolkend, zich naar buiten toe bewegend  

hete vloeistof stroomt uit onze poriën
vult de ruimte waar we ons bevinden  

ook degenen zonder wonden 
worden gevuld met warmte 
het sijpelt bij hen naar binnen
monden openen zich gulzig 

dat is wat wij schenken
wij, dragers van littekens
dragers van de mooiste vorm 

we bestaan uit:
huidschilfers, magma, hoop 

dit is wat er te gebeuren staat:
een zachte uitbarsting
een zoete overstroming
een nieuw begin  

wij zijn een lied
dat je niet uit je hoofd krijgt
wij zijn een trillende korrel aarde
samen laten we aardlagen vibreren
je zult het aan de oppervlakte merken 

Moni Zwitserloot Foto: Gaby Jongenelen

Redactie: Hannah Chris Lomans en Yentl van Stokkum

Wintertuin organiseert literaire programma’s en festivals en is als ontwikkelinstelling aangesloten bij netwerkorganisatie De Nieuwe Oost. Wintertuin biedt literair talent aandacht en ruimte om te kunnen groeien, bijvoorbeeld via de maandelijkse schrijfwerkplaats Literatuurnest en door middel van talentontwikkeltrajecten voor beginnende, literaire makers. Gedurende dit intensieve, driejarige traject werkt een schrijver met twee begeleiders aan het opbouwen en professionaliseren van hun artistieke maakpraktijk. Daarnaast wordt de schrijver verbonden aan het netwerk, platform en de producties van Wintertuin. Wil je meer weten over het ontwikkeltraject van Wintertuin of de schrijvers die, naast Moni, momenteel in het ontwikkeltraject zitten, neem dan een kijkje op de website.