Met het online project SLAAx vissen we in de vijvers vol talent van uiteenlopende literaire platformen. We werken met ze samen om jonge schrijvers uit hun stal een verhaal, gedicht of essay te laten schrijven met het losvaste thema ‘de stad’. In aflevering 10: SLAAxVuurland, met een reeks gedichten door Elisa Lo-A-Njoe.

Elisa Lo-A-Njoe (24) droomt, schrijft, creëert en visualiseert. Als journalist schrijft ze verhalen over inspirerende mensen en onderbelichte onderwerpen. Met haar ukelele en muzikale poëzie betreedt ze verschillende podia in Nederland. Haar poëzie is gevuld met metaforen over de natuur en in haar werk probeert ze door middel van persoonlijke ervaringen en emoties de gevoelige snaar van het publiek te raken. Voor Elisa zelf is schrijven een manier om zich te bevrijden van wilde emoties, het leven in deze maatschappij en vast te houden aan het kind in zichzelf. Ook zorgt het schrijven voor verbinding met haar voorouders. Naast poëzie schrijft Elisa ook verhalen over bijvoorbeeld de rituelen van haar moeders. Een verhaal wat een bijdrage is aan het tweede magazine van Hard//hoofd. Ook heeft ze als talent op literair platform Vuurland gedichten en korte verhalen gepubliceerd.

Foto: Sophie Theunissen

Oplosplaats

tussen de losse stenen
scheve hoge gebouwen
rennende silhouetten
ben ik onbekend
soms herken ik anderen
die bekend zijn in dit land
in massa’s mensen
consumenten
huidvocht
los ik op

tussen de robuuste stammen
knetterende takken
flapperende vleugels
groeten insecten mij
alsof ze me herkennen
door drassig grond
ben ik herboren

Eindeloos

als het stroomt
door de straten
in de winkels
langs open ramen

als het stroomt
drijven gezichten uiteen
langs geraamtes

als het stroomt
weerkaatst een luchtbel het licht

hoe stroomt het verder met ongeduldig duwen
hoe stroomt het verder met beklemmende ruimte

als zij plotseling stroomt
omdat al haar dammen doorbreken
en ze zichzelf niet meer kan vangen
wie daalt dan samen met haar neer

als hij het stromen stremt
omdat hij wil dwalen in het lawaai
maar er stilte door zijn hoofd dobbert
wie geeft hem dan een arm
door de straten
in de winkels
langs open ramen
langs binnenste constructies
overschaduwen stromende luchtbellen
wie prikt erdoorheen?

Mandarijn

in mijn herinneringen
schijnt de zon elke dag op elke steen waar ik een stap zet
klim ik over hekken van speeltuinen
verstop ik me tussen bladeren

met mijn moeder ga ik naar de markt
van de zingende fruitboer krijg ik een mandarijn
we fietsen verder door de wilde straten

in mijn rijpende bestaan
ben ik geen een zure mandarijn geweest
maar hoe onschuldig vroeger was
ben ik wel vergeten

Elisa Lo-A-Njoe