Met het online project SLAAx vissen we in de vijvers vol talent van uiteenlopende literaire platformen. We werken met ze samen om jonge schrijvers uit hun stal een verhaal, gedicht of essay te laten schrijven met het losvaste thema ‘de stad’. In aflevering 8: SLAAxdeBuren, met een gedichtenreeks door Ka(a)te Dejonckheere en een illustratie door Betül Şefika.

Ka(a)te Dejonckheere (°2019) schrijft poëzie, proza en essays en experimenteert met beeld. Ka(a)te publiceerde onder andere in nY, DIG en Het Liegend Konijn, is redactielid van Samplekanon, ging met deBuren op schrijfresidentie en en maakt deel uit van de projectworkshop van Perdu. Ka(a)te wordt liever niet verward met non-fictief alter ego Kate Dejonckheere (°2000).

Foto: Marianne Hommersom

Twee gedichten (plus side note)

.

/\/\/\/ doorstroompromenade of waar we niet zouden stilstaan (boulevard périphérique)

iemand vraagt me wanneer ik voor het laatst in het diepe ben gesprongen

ik antwoord dat er een vorm van koortsachtige roerloosheid bestaat
waarvoor zelfs chloor niet ontsmettend werkt

er is een weerspiegeling van een mcdonaldsraam waarin ik verviervoudigd wieg
uitgedrukt in de laagjes van mezelf die jij ertussenuit zou halen en
er is een artificieel paradijs waarin een antwoord nooit opnieuw in een vraag uitmondt
een raam waarin ik niet zie dat ik nu al fronslijnen in mijn voorhoofd krijg
alsof het het denken al die tijd al een gevechtsgebied moest afbakenen er is een stad

waar jouw schelle stem nog steeds door stroomt als lokroep bijna als oproep
tot het soort argument dat ervandoor glipt als je er te lang je hoofd over buigt
er kan toch niet zoiets bestaan als stelligheid als uitdrukking

geen meisje dat glimlachend rechtstaat wanneer een fietser haar omverrijdt geen meisje
dat doodkalm na vier maanden haar speeltje in het ballenbad van de mcdo terugvindt geen meisje
dat lacht in een loodrecht opgehangen spiegel op het moment dat de dag scheefloopt geen meisje

ik wou dat ik mezelf in een vestiging van een fastfoodketen laag voor laag mocht uitkleden
tot ik alleen nog poging was
op een avond zonder beweging dreigt het gevaar te verdrinken in een stad
die nooit ophoudt uit te dijen

la simulation est infiniment plus dangereuse car –

misschien rest ons in deze straat wel een plek waar we zouden beslissen
nergens nog water aan toe te voegen nooit voor het laatst te springen

er bestaat zoiets als opnieuw proberen als denken aan een zwembadafvoersysteem
wanneer je keel overloopt wachtend op onze nieuwe voorhoofdhuid die er nooit komt
en attendant notre lift visage dans le centre de beauté qui reste toujours fermé
wachtend op de avond op de plek die ons misschien nog rest

on y organise des pool parties, birthday parties pour ta journée inoubliable

\/\/\/\ aquaboulevard, 15^e arrondissement, paris

in je tweede leven zou je huid nog meer vervellen
van start gaan met de belofte op voortdurende hernieuwbaarheid

bienvenue dans le plus grand parc aquatique urbain d’Europe !

au cœur de paris, sur 7000m2, découvrez un espace unique dédié tout entier au dépaysement, à la détente, au jeu, et à tous les plaisirs aquatiques… l’aquaboulevard de paris, ça éclabousse …

in een artificieel paradijs zou ik je nieuwe stem zoeken het gelaagde geluid
van je tweede leven
al op de roltrap vanwaar ik kinderen hoor joelen
juicht de tropische hitte me pulserend toe hoor ik de schelle lokroep
van vernieuwing van verlangen naar verwezenlijking

vagues, cascades, geysers, canons à eau, toboggans, rafting en famille, pentaglisse, baleine bleue, jacuzzis, champignons d’eau, bassins et plages extérieurs (en période estivale) …
rien que du BONHEUR !!!

in je tweede leven zou je een reglementair badpakje over je huid werpen over de restanten van wat in het vorige leven niet luid genoeg schreeuwde ik zoek je afdruk in de

wake box – bassin à vagues –

in het golfslagbad ligt het water stil op de loer ik weet dat jij dat ook verdacht zou vinden
hoe lang nog wachten tot iemand zichzelf dan eindelijk aanvalt en

vermoeide ouders troepen op het droge met feloranje zwembandjes
als op een martin parrfoto talrijk wachtend
tot hun vrijgezwommen kinderen zichzelf later in de plastic boeien slaan

op de beach liggen de bubble bath bitches, mascara & fake moscino moms
languit op hun plastic strandstoel vechten soms om een plekje onder de palmboombladeren
waar de inkomprijs die door het glazen plafond sijpelt de randjes van hun bikini
niet in de huid van hun hernieuwbaar leven brandt
en nergens ronkt jouw opgebrande huid van je eerste leven roerloos op het droge na
geen restje in de

toboggans – rivières à contre-courant –

en de logge romp van la grande baleine flottante beeft en kinderen glijden vliegensvlug
op plankjes uit de zijflank en nergens ben je

en zag je al hoe kinderen hun afgematte ouders als afgeprijsd warengoed
tegen de stroom in slepen hoe de ouders hun gedachten laten wegdrijven hun kinderen
niet horen jengelen over la poupée barbie sirène – le big mac après la natation  –
le film dans lequel on naîtrai en quadruple pour que la noyade devienne à-peu-près réversible
(vert.: de film waarin we in viervoud geboren zullen worden zodat verdrinken quasi
omkeerbaar wordt hernieuwbaar wegwerpbaar) in de

jacuzzis – geysers –

staren mensen met hangborsten zoveel mogelijk naast elkaar de ogen zo wijd
als hun porieën ze hebben je naam nog nooit gehoord kennen alleen

aqua pilates – aqua gym – aqua strand up – fit dance

en dan vangt de groei echt aan en blijkt niemand voorbereid op de golven
in het bad met hernieuwbare kansen springen competitieve blikken afwisselend op en neer
weten de aquacoaches en life guards niet meer waar gebleven met het opvangen want

tous les piscines des sociétés dans lesquelles règnent les conditions modernes
de production s’annonce comme une immense accumulation de spectacles
(vert.: iets met zwembaden met samenlevingen en moderne condities
met spektakelaccumulatie)

en ik zwem degene achterna die het meest lijkt op wie je was bijna heb ik je vast
voel uiteindelijk hoe je huid uit doorzichtig plastic bestaat geen vragende blikken doorlaat
en ik klamp me vast en je valt uiteen en geen aquacoach bevestigt je bestaan
op een calamiteitenformulier niet eens de chloor die samen met je naam
in mijn keelholte brandt nergens in de grote ramen zie ik mezelf weerspiegeld
weet niet eens of ik of je had kunnen bestaan als ik mijn huid op tijd had strakgespannen

la piscine n’est jamais ce qui cache la vérité – c’est la vérité
qui cache qu’il n’y en a pas. la piscine est vrai.
(vert.: je bent er niet en je bent het echt)

[side note: my gender is prikkelbaredarmsyndroom (je n’existe plus)]

ik lijd aan postcoïtale klassenschaamte tegenwoordig
besprenkel een wit dekbedovertrek met bleke snotslierten uit compensatiedrang
voor mijn abrupt gebrek aan androgynie wanneer ik uitgekleed ben
la tristesse de la dysphorie sémiotique ça éclabousse …

telkens wanneer ik een voetnoot met barthes drop op een witte wordpagina vraag ik me af
of ik nu rationeel mijn daddy issues sublimeer of gebrainwasht ben
door slaaptekort door morele dilemma’s en psychoanalyse met papa’s geld

(of er wel zoiets kan bestaan als normativiteit in de vorm van namen, wdyt)

iemand vraagt me of ik vrouw of non-binair ben of sub-non-binair
zoals submoleculaire ruimte opnieuw tussen de twee eerstgenoemde polen valt
mijn fysieke bestaan is een intentionele drogreden
ik vraag me af of mijn onbewuste expressies de vorm aannemen van een droste-effect
in dit leven heb ik geen materiële bedoelingen meer

mijn gender is intentional phallacy
mijn gender is dead, daddy
mijn gender is mort de l’auteur
mijn gender is manic pixie dream girl within dark academia
mijn gender is genetische literatuurstudie

ik vertel iemand dat ik het raar vind als iemand die je nog nooit ontmoet hebt
zegt al veel over je gehoord te hebben
.                                              weet dat je bestaat
als externe entiteit buiten hun leven alsof ze verdwaald zijn
in een genetisch dossier samengesteld uit onuitwisbare uitspraken
ondertussel twijfel ik er dagelijks aan
of ik zelf wel mogelijk ben in mijn eigen hoofd
of mijn interne stem geen slogans memes en reels regenereert,
of ik niet op www.thispersondoesnotexist.com geschapen ben
zo in mijn bestaan ben gaan geloven dat ik niet merk
dat de lichaam-geestcorrespondentie stroef loopt
dat mijn chronische afwijkingen generatieve fouten zijn
mijn psychosomatische stresssymptomen onbedoelde gender expressions
(of er wel zoiets kan bestaan;;; wdyt)

mijn gender is embryonale schildklierrestant
mijn gender is echografische alomanie
mijn gender is sad gifted kid burnout shit
mijn gender is prikkelbaredarmsyndroom
mijn gender is lactosevrije kaasplank aesthetics but make it sound lonely

ik vraag me af in welk attachment algorithm ik inmiddels beland zou zijn
als ik me bij het doorklikken had laten leiden door intuïtie in plaats van risicomanagement
leeftijdsverschil, overwerkuren, aanwezigheid van therapy speak en commitment
blijken zich niet rechtevenredig te verhouden

iemand vraagt me wanneer ik voor het laatst halfnaakt gehuild heb naast een halfonbekende
op mijn linkerbovenbeen staat een paarsblauwe vlek met een rode kras erdoor
een mislukte poging tot regeneratie iemand vraagt me waarom ik ooit schreef
bijna chronisch verdronken te zijn of dat letterlijk of gelaagd bedoeld was iemand vraagt me
vanaf welk punt mijn vorm niet meer zou bestaan

ik ben op zoek naar een theorie over hergeboorte die niet op een tweede leven gebaseerd is

Verantwoording

/\/\/\/ doorstroompromenade of waar we niet zouden stilstaan bevat referenties aan en vrije citaten uit Guy Debords La societé du spectacle, Baudrillards Simulacrum, de foto Japan. Mizayaki. The artificial beach inside the Ocean Dome (1996) van Martin Parr en de website van het subtropisch zwemparadijs Aquaboulevard in Parijs.

\/\/\/\ aquaboulevard, 15e arrondissement, paris bevat opnieuw een gemuteerd citaat afkomstig van Baudrillards Simulacrum en een slogan op een reclameaffiche van Aquaboulevard in Parijs.

Voor de term ‘submoleculaire ruimte’ in [side note:] ben ik schatplichtig aan een tekst van Fardau Nijboer uit het uitwisselingsproject De Verwonderkamer van Explore de North en deBuren.

Redactie: Marianne Hommersom

Ka(a)te Dejonckheere Foto: Marianne Hommersom

Lees hier Ka(a)tes werk op deBuren.

Wil jij zoals Ka(a)te en Betül ook naar Parijs? Lees alles over de schrijfresidentie en de open oproep voor de editie van 2024 op deburen.eu/schrijfresidentie.

Betül Şefika Foto: Marianne Hommersom

Betül Şefika (1995) is beeldend kunstenaar en schrijver. In haar werk zoekt ze voornamelijk wat aan- en afwezigheid kan betekenen in tekst en beeld. Ze ging met deBuren op schrijfresidentie in 2020 en maakte met Maarten van de Graaff een bijdrage voor Besmette Stad. Ze werd geselecteerd voor Slow Writing Lab. Haar poëzie en beeldend werk verscheen in DW B, Kluger Hans, Deus Ex Machina, rekto:verso en TIM magazine; ze stelde tentoon in OFGallery en Het Bos.

Betül liet zich als alumni-schrijfresident voor SLAAxdeBuren inspireren door drie gedichten waarvoor Ka(a)te de inspiratie vond tijdens de schrijfresidentie in 2023. Werk van Betül op deBuren vind je hier en ander werk is op Tumblr en Instagram te vinden.

deBuren is een Vlaams-Nederlands Huis voor cultuur en debat dat duurzaam inzet op samenwerking, inclusie en talentontwikkeling. deBuren stimuleert en organiseert de uitwisseling tussen Nederland en Vlaanderen in eigen huis in hartje Brussel en in de hele Lage Landen. Ontmoetingen, debatten en evenementen over cultuur en uiteenlopende maatschappelijke vraagstukken wisselen elkaar af. Bij deBuren wordt er even graag naar elkaar geluisterd als gepraat.
.          deBuren laat jonge talige makers en vertalers opbloeien via talentontwikkelingstrajecten. Sinds 2012  is er de jaarlijkse Schrijfresidentie, waarbij een groep jonge, getalenteerde talige makers in Parijs verblijft om over de grenzen heen elkaars werk en ideeën te leren kennen en aan nieuw materiaal te werken. deBuren is partner in het internationale programma CELA, biedt kansen aan dichters met Vers van het Mes, aan schrijvers van literair non-fictie met Eenzame Avonturen, aan theaterauteurs tijdens Shakespeare Is Dead en begeleidt met Nieuw Geluid spraakmakende nieuwe stemmen die hun plaats zoeken in het publieke debat. deBuren zet onze taal in het kijker tijdens de Week van het Nederlands en biedt diverse nieuwe literaire werken aan als tekst en podcast via projecten als Radioboeken, citybooks, Het Rode Oor, Korte Golf en Besmette Stad.