Schrijvers die zelf het experiment niet schuwen spreken en discussiëren over inter- en multimedialiteit in de literatuur. Wat betekent het mengen van tekst met andere media voor de ontwikkeling van de hedendaagse literatuur? In hoeverre kun je spreken van een nieuwe kunstvorm, en welke ontwikkelingen vinden zij het meest interessant?
Emine Sevgi Özdamar (Turkije, 1946) kwam in 1965 alleen naar West- Berlijn waar ze in een fabriek werkte. Van 1967-1970 bezocht ze de Theaterschool in Istanbul. Ze werkte als actrice onder Peymann aan het Schauspielhaus te Bochum en speelde in meerdere films (o.a. Happy Birthday, Türke van Doris Dörrie). Parallel aan haar werk als actrice en theaterregisseur begint ze in 1982 over haar ervaringen in Duitsland te schrijven en publiceert romans, verhalen en gedichten.
Irene Dische (New York, 1953) werd geboren als dochter van Duits-joodse immigranten. Ze werd bekend met Vrome leugens, dat in vele talen werd vertaald. De laatste tien jaar schreef ze reportages, journalistiek werk en kinderboeken. Binnenkort verschijnt Als zij begint te vertellen, een roman over drie vrouwenlevens tegen de achtergrond van de twintigste eeuw. De katholieke en welgestelde Mrs. Elisabeth Rother neemt geen blad voor de mond, of het nu om haar familie gaat, het echtelijk bed, de joden, Onze Lieve Heer of de Gestapo. Met deze roman heeft Irene Dische op gewiekste wijze haar autobiografie geschreven: doordat ze haar grootmoeder laat vertellen, is de schrijfster vrijer in de beschrijving van zichzelf.
Hélèna Villovitch (1963) studeerde toegepaste kunst aan de Ecole Boulle in Frankrijk. Ze schrijft, schildert en houdt zich bezig met grafische vormgeving en fotografie. Met het collectief Molokino maakte ze sinds 1991 een reeks experimentele films. Ze publiceerde vier romans en een paar boeken die in geen enkel gangbaar genre onder te brengen zijn, waaronder het kleurrijk geïllustreerde boek La maison rectangulaire. Onlangs verscheen van haar Le bonheur par le shopping, een geestige literaire analyse van de huidige ‘shop-verslaving’. In haar werk voeren woord en beeld een voortdurende dialoog.
Melania Mazzucco (Rome, 1966) studeerde geschiedenis van de moderne en hedendaagse Italiaanse literatuur en film, en heeft jarenlang filmscenario’s geschreven. Haar doorbraak als schrijfster kwam in 2003 met het verschijnen van de roman Vita, die werd bekroond met de Premio Strega. Vita verhaalt over Diamante en Vita, twee kinderen uit Zuid-Italië die een nieuw leven proberen op te bouwen in het land van de onbegrensde mogelijkheden. In 1903 arriveren ze op Ellis Island, New York. In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk ‘downtown’ maken ze kennis met de dood, de taal, seks en verraad. Mazzucco schreef ook toneelteksten, hoorspelen en artikelen en recensies over theater.
Na hun lezingen worden de auteurs geïnterviewd door Margot Dijkgraaf en Hans Maarten van den Brink.
Voertaal: Duits en Frans (simultaan getolkt).