Zoveel soorten van verdriet
Ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het scheiden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn.

Wie kent ze niet, deze regels van M. Vasalis, pseudoniem van Margaretha Drooglever-Fortuyn (1909-1998). Het kleine oeuvre van M. Vasalis, dat tijdens haar leven uit niet meer dan drie dichtbundels bestond (Parken en woestijnen, 1940; De vogel Phoenix, 1947 en Vergezichten en gezichten, 1954) is steeds opnieuw gebloemleesd en daardoor klassiek geworden. Léon Hanssen (biograaf van Menno ter Braak) getuigt van zijn fascinatie voor Vasalis in zijn recent verschenen essaybundel Een misverstand om in te geloven. De Poëzie van M. Vasalis. Hanssen laat voor- en tegenstanders aan het woord, voorziet Vasalis’ gedichten van een historische context en doet een poging haar jarenlange stilzwijgen te verklaren. In zijn openingslezing gaat Hanssen dieper in op zijn bewondering voor Vasalis’ poëzie.
Esther Jansma en Hagar Peeters vertellen over een gedicht (of bundel) waar zij door geraakt werden. Maaike Meijer legt uit hoe zij een biografie gaat schrijven van een dichter die wars was van belangstelling voor haar leven. Elly de Waard vertelt waarom zij jarenlang een pleitbezorgster was van Vasalis’ werk. De vitaliteit van Vasalis wordt hoorbaar door de voordrachten van Ellen ten Damme. Op poëtische wijze zingt Denise Jannah gedichten van Vasalis, op gitaar begeleid door Wolf Martini. Léon Hanssen presenteert de avond en overhandigt het eerste exemplaar van zijn boek