Schrijven vrouwen minder goed dan mannen? Hebben vrouwelijke lezers een slechte smaak? Niemand zal het openlijk toegeven, maar zulke gedachten leven wel bij uitgevers, recensenten, in boekhandels en in bibliotheken. Wat bindt eigenlijk romans die als ‘vrouwenboeken’ worden getypeerd? Is Eenzaam avontuur van Anna Blaman een ‘vrouwenboek’? De scharlaken stad van Hella S. Haasse? Emoticon van Jessica Durlacher? Daar is het laatste woord nog niet over gezegd.
Vast staat wel dat veel lezers vrouwen zijn. Vanuit deze optiek zijn er uitgevers die een speciaal boekenfonds van en voor vrouwen op de markt brengen. Welke criteria leggen uitgevers aan voor ‘vrouwenboeken’? De vraag is of deze exclusieve aandacht voor boeken van en voor vrouwen wenselijk is. Een vorm van uitsluiting bij literaire prijzen of een plaats in de canon kan erdoor versterkt worden. Het initiatief van maandblad Opzij om de Annie Romeinprijs jaarlijks uit te reiken, zodat er in elk geval één vrouw in de literaire prijzen valt, kan in dat opzicht gezien worden als een teken aan de wand. Door reacties, statements, discussies en de inbreng van een door de wol geverfde sidekick, wordt het ‘vrouwenboek’ onder de loep genomen. Aan het woord komen Mineke Bosch, Cisca Dresselhuys, Suzanne Holtzer, Petra Rijkelijkhuizen, Xandra Schutte en Jacqueline Smit.