Op 8 maart 2024, Internationale Vrouwendag, organiseerde SLAA in samenwerking met Dieuwertje Mertens het programma ‘Domein van licht: alleenstaand moederschap in de literatuur’. Tijdens het programma droeg Laurine Verweijen meerdere gedichten voor die ze speciaal voor deze gelegenheid schreef. Vanaf vandaag, Moederdag, kun je de gedichten van Laurine hier lezen op onze website.

Voor H.

Er is een begrijpen dat begint bij een eerste
ontmoeting. Bij het van de verre kade in andermans
bootje springen zonder kringen in het water te maken.
De vanzelfsprekendheid waarmee zij haar kind
in je armen legt. Bekend terrein.

Er is een begrijpen dat gewicht uit het verleden
laat lopen. Zwaarte wordt een verhaal dat je veel te vaak
al hebt verteld. Je hoort jezelf weer praten en besluit
middenin een zin te stoppen.

Er is een begrijpen dat voor zichzelf doet spreken. Dat
je zelf je drankje uit de koelkast wel pakt, haar helpt
met het naar bed brengen van de kinderen, de
paniekaanval en welke muziek je dan voor haar
op moet zetten. Alles wat zwaar was wordt een tik

tak over slaan met een steeds

lichter balletje.

Terra cognita

Misschien heeft het er altijd ingezeten, is
het beeld van de keuken de kinderbenen
razend over een betegelde vloer, een man die
slechts sporadisch het pad op kwam gereden,

met reden nooit anders geweest. Misschien
is daarom geen alternatief levensvatbaar
gebleken, wees je daarom zoveel geliefden af.
Je hebt het geprobeerd, heus

het is gezien. Decennia gevuld met
slecht toegeruste mannen, gestrande plannen, je
hebt het van een afstandje afgekeken, van niet
altijd de juiste geleerd. Zelfs geprobeerd om geen

kind te willen, gescandeerd dat het voor jou
niet nodig was. Maar misschien heeft het er
altijd ingezeten: een man die slechts zo
nu en dan het pad op kwam gereden, het vage

beeld van kinderbenen rennend over een betegelde
vloer. Dat er zo weinig praten en zo veel bewegen
was. De helderheid van al dat uitvliegen en
thuiskomen, de rust die te midden daarvan

telkens weer bezit van je genomen had.

Fantoom

Door dit huis loopt soms een ander
gezin, een man komt de kamer in
waar op mijn borst eindelijk mijn kind
in slaap gevallen is. Ik als moeder
word gezien. In dit huis woont soms
een ander gezin. Vader, moeder (ik),

een of zelfs twee kinderen. Een kind roept
papa — ik kijk er niet van op, want in dit
gezin is zoiets heel logisch. Dit huis wordt
soms met zulke dromen gevuld, niet uit
verlangen, niet uit schuld.

Dit huis wordt met zulke dromen gevuld
door de rust die er hangt. Mijn
zoon, ik, dit volledige samen.

Zomaar

Op een dag wist zij het zeker, het kwam door een
met zand bedekt, gierend meisje op het strand

Ze wilde een kind, een gezin, samenleven. Hij wilde
dat niet, maar verschil kon het al niet meer maken

omdat haar ja volmondig was. De zon ging onder, ze
verlieten het strand, hand in hand hadden ze nooit

gelopen. Wel liep de vrouw veel rechterop dan
eerst, door de twijfel die uit haar lichaam was gevallen

Zo onherroepelijk ontstond haar moederschap
Op zomaar een zomerdag

Moeder

Ongehuwd, single,
Alleenstaand.
Waarom toch taal die focust op
wat er niet is? Waarom niet solo,
zelfstandig moeder, vrijstaand

Foto: Annaleen Louwes

Laurine Verweijen is dichter en werkt als strateeg. Zij publiceerde eerder in De Gids, Tirade, De Revisor, Tijdschrift Terras, nY en Het liegend konijn. In 2016 won zij de tweede prijs bij de Turing Gedichtenwedstrijd. Verleden voorjaar verscheen van haar het eerste gedicht over de lichamelijkheid van de menstruatiecyclus, in De Gids. Haar bundel Gasthuis (Van Oorschot, 2020) werd genomineerd voor de C. Buddingh’ prijs voor beste debuut. Op uitnodiging schreef ze een gedicht ter gelegenheid van 70 jaar Eye Filmmuseum. Het gedicht “Notities Trillingen, Melkglas Trapezewerk”, dat als eerste gedicht over de lichamelijke ervaring van de menstruatie ooit gepubliceerd werd in een literair tijdschrift, werd tevens opgenomen in de 44 van Coninck, De beste gedichten van het jaar. Haar poëzie werd vertaald in het Frans en Engels. Naast haar literaire werk als dichter is Verweijen betrokken bij het toonaangevende Tijdschrift Terras voor Internationale literatuur.

//Foto: Justine Knijn