Elke vrijdag geeft de SLAA u een geheel subjectieve leestip om het weekend mee door te komen. Deze week: De necrofiel van Gabrielle Wittkop (Uitgeverij Van Gennep).

Ik houd niet van de dood en andere gruwelijkheden. Ik heb niets met boeken over verboden onderwerpen zoals bijvoorbeeld Lolita van Nabokov. Ik kijk niet graag naar shockdoc’s over mensen met vieze hobby’s, maar toch kon ik deze titel niet weerstaan.

De necrofiel is een schandaalroman uit 1972. Nu, zo’n veertig jaar later, is hij pas voor het eerst in het Nederlands vertaald. In een wereld waar niets meer lijkt te shockeren, weet Gabrielle Wittkop lezers mee te nemen in het honderd bladzijden tellende dagboek van een necrofiel. De zinnen zijn zo poëtisch dat de macabere handelingen van het personage op echte liefde lijken.

‘Ik kan geen mooie vrouw of aantrekkelijke man zien zonder haar of hem meteen dood te wensen.’

Dit is de tragedie van een antiquair, die alleen maar kan genieten van de geur van zijdevlinders. Een man die blauwbleke huiden streelt, verlangt naar starre blikken en onbewogen lippen. Hij heeft de doden lief. Of het nou vrouwen, mannen of kinderen zijn, het maakt de Parijse Lucien niet uit, zolang zijn geliefden maar overleden zijn.

Midden in de nacht haalt hij de doden uit hun slaap, kust met ze in verlaten straten en neemt ze mee naar zijn appartement waar ze allemaal worden bemind. Maar niet voor lang, want telkens weer moet Lucien afscheid nemen. Geen geliefde kan hij bij zich houden, omdat het lichaam op den duur ontbindt. Wanneer de geur van zijdevlinder is vervlogen, moet hij op zoek naar een nieuw lijk om op te graven. Een nieuw lichaam om van te houden dat diep onder de grond ligt bewaard.

Het dagboek is niet voor de lezer bedoeld, staat op de eerste pagina geschreven. Maar wie de moeite neemt het toch in te zien, heeft een meesterwerk gelezen.

Door: Lauranne van Grinsven

Gabrielle Wittkop
De Necrofiel
Uitgeverij Van Gennep
Vertaling: Hester Tollenaar
€ 9,90
92 pagina’s