Bij gelegenheid ben ik in staat te genieten van mijn moment op het podium, het omroepen van mijn naam, het zuinige applaus dat daarop volgt en de verwachtingsvolle blikken die zich vervolgens op me vestigen. Maar dat genot valt of staat met een aantal voorwaarden.  

Popsterren en andere professionele performers mailen daags voor hun optreden een rider naar de organiserende partij. Op zo’n hospitality rider staat een opsomming van spullen die aanwezig moeten zijn in de kleedkamer waar ze verpozen voordat ze het podium bestijgen. Meestal wordt zo’n lijst gevuld met heel expliciete beschrijvingen van bloemen en snoep. Mariah Carey schijnt regelmatig om twintig witte kittens te vragen. Overigens schijnen de sterren niet echt te zitten wachten op de geurkaarsen of huisdieren die ze aanvragen, maar is het hun manier om te checken of de lijst überhaupt gelezen wordt. Wat er verder met die kittens gebeurt is mij onbekend. 

Ik heb een emotionele rider. En dat is niet zo verrassend, want de meeste van mijn issues zijn emotioneel van aard. Geen organisatie heeft me ooit om een lijst van eisen gevraagd en ik heb hem ook nooit aangeboden, maar deden ze dat wel, dan zou ik een dergelijk A4’tje uit mijn broekzak trekken:
1) Zorg voor een vergoeding.
2) Als je geen vergoeding kunt aanbieden, zet dit dan meteen en duidelijk in de mail waarmee je me uitnodigt voor een literaire middag met al je oudtantes.
3) Programmeer me niet met een auteur die heel veel beroemder is dan ik. Dat is voor iedereen raar.
4) Zorg dat je een boek of op zijn minst een tweet van me hebt gelezen voordat je me uitnodigt voor een literair programma.
5) Ik wil niet dat de gehele organisatie pizza aan het eten is wanneer ik kom binnenlopen. Ik wil of ook pizza, of ik wil geen eten zien/ruiken.
6) Google even naar mijn foto voordat je me ontvangt zodat ik niet als een hond zonder baasje in een of andere gang/zaal/kantine sta te wachten.
7) De organisatie moet niet gestrest zijn en niet de hele tijd aan mijn arm trekken om te kijken of ik nog wel in de buurt ben. Ik weet wat ik kom doen, ik ben niet zomaar naar een Deventers zaaltje gekomen op een maandagavond in september.
8) Niemand mag me vooraf niet vragen of ik zenuwachtig ben.
9) Ga je niet verontschuldigen voor de tekst die ik ga voorlezen. Zeg dus niet voordat ik de microfoon grijp: ‘Het kan een beetje intens worden, de bloederige seksscène die Maurits nu gaat voorlezen.’
10) Zeg ook niet dat mijn debuut zowel door publiek als de pers werd omarmd en in 2016 mijn tweede roman verscheen, want dat vind ik zo lullig voor die tweede roman. Bovendien lees ik de laatste tijd vooral voor uit die lauw ontvangen tweede roman.
11) Voor het geval ik op het podium dien te zitten: ik wil geen stoel die te lekker zit en ook geen stoel die gestript is van ieder comfort. Medium lekker is het allerbeste, want dan oogt het geheel niet te passief en ook niet te ongemakkelijk.
12) Organiseer geen moment waarop drie verschillende mensen ieder een microfoon vasthouden en afwisselend vragen op me afvuren. Dat is leuk bedacht, maar het is ook stressvol. Geef me één vragensteller met één microfoon.
13) Voor het geval ik op het podium dien te staan: ik ben gek op katheders.
14) Vraag na mijn optreden niet wat mijn vader van mijn werk vindt, zolang je de microfoon nog in je handen hebt en ik nog op het podium sta dan wel zit.
15) Ik heb meer dan drie drankmuntjes nodig.
16) Zwaai me netjes uit als we klaar zijn. En als ik zin heb om je drie zoenen te geven, wijt dat dan maar aan de vele drankmuntjes die je me hebt toegestopt.