Alweer vijf jaar sinds de eerste besmetting en het lijkt
alsof het allemaal is verdampt: de zonnige voorjaarsdagen
die je op de bank doorbracht, het lege centrum,
een toeristloze Dam, die lange rijen voor de Rai.

De mondkapjes zijn verdwenen, bepaalde woorden ook:
zorginfarct, prikspijt, groepsimmuniteit, besmettingsfeestje.
De klinkers zijn netjes teruggelegd in de Molukkenstraat,
de verkeersborden teruggebogen, het glas van het bushokje

vervangen en een term als avondklokrel vergeten. We staan
niet meer stil bij wat het betekent dat er in deze stad
een vrouw van haar fiets werd getrokken omdat ze
er Chinees uitzag en volgens de daders alle Chinezen

verantwoordelijk waren. We lijken terug bij het oude
normaal. Zolang je niet stilstaat bij de leeg geveegde
verpleeghuizen. Zolang je wegkijkt van de zorgmedewerkers
die nog steeds ziek thuiszitten, voor wie niets werd gedaan

behalve wat geroffel op potten en pannen. Er gingen niet
alleen maskers op, er gingen ook maskers af. Vijf jaar later
en nog steeds geen excuses voor hen die geen adem meer hebben.
Voor wie de wereld kromp tot de grootte van een slaapkamer,

vijf jaar verder en nog steeds wordt er afstand gehouden.

________________________________________

Op 27 februari 2025 is het vijf jaar geleden sinds de eerste coronabesmetting in Amsterdam. Dit gedicht stond op 27 februari in Het Parool.

Ellen Deckwitz is de Stadsdichter van Amsterdam. Zij reageert in Het Parool op de actualiteit. De Stadsdichter wordt mede mogelijk gemaakt door de gemeente Amsterdam en SLAA (Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam), met Het Parool als vaste mediapartner.

Foto: Bianca Sistermans