SLAA

SLAA

Stadsgedicht: Waakvlam

Marjolijn van Heemstra

Stadsgedicht: Waakvlam

Marjolijn van Heemstra

Waakvlam

Het kwik zakt maar de zomer laat sporen na,
kurkdroog blad ritselt veel te vroeg van herfst.

Na hitte komt angst voor kou, nu de meter
in talloze kasten tikt als een tijdbom.

De oude ondergrondse bellen in het oosten
spekken de verkeerde kas, de echo van oorlog

vertaalt zich deze winter in kille kamers
en kopzorgen. Wat moeten we verbranden
in een wereld die al zindert?

En hoe bereidt een mens zich voor op minder
in een tijd die gebouwd is op blind geloof
in meer?

Je zou een waakvlam willen in het midden
van de stad, een kleine, blauwe belofte
op toekomstig vuur.

Je zou willen weten hoe je zoiets in jezelf
ontsteekt en overdraagbaar maakt.

Dit gedicht stond op 13 september 2022 in Het Parool.
Foto: Bianca Sistermans