Eat, Pray, Love Tour with lunch

De aapjes hielden een orgie. Eentje krulde zijn staart rond het middel van zijn partner, haakte babynageltjes achter haar oren en versmolt met haar terwijl wij als tourgroep geïnteresseerd toekeken. Het zesjarige meisje dat op haar moeder leek, zuchtte.
We waren laat aangekomen bij Monkey Forest Ubud en moesten nog naar het Four Seasons Hotel, waar Ketut Liyer zegeningen en readings aanbood tegen betaling. In Eat, Pray, Love, de bestseller die Elizabeth Gilbert schreef over haar ervaringen als gescheiden vrouw op wereldreis, werd Liyer een heilige genoemd.

In de zomer van haar depressie kon Annelein nauwelijks lezen, alleen groteletterromans. We lagen in het gras van het Westerpark met Julia, Rox en Selk, ondanks de hitte droeg Annelein een trui. Geen seks die zomer, geen gezang in de badkamer of achtergelaten briefjes op tafel want ze ging nergens heen, zat opgerold in een deken op de bank met de ramen dicht.
‘Wat lees je?’ vroeg ik, toen ze niet antwoordde duwde ik tegen haar schouder. Selk schudde haar hoofd. Zij was de ex waar ik bang voor was, de ex waarmee Annelein vrienden was gebleven. Annelein negeerde mijn vraag en sloeg traag de bladzijden om. De zon kleurde ons olijfgoud en rood, Julia smeerde mijn nek in met vette zalf, te laat, ik was al verbrand.

De holyman bezette een hotelkamer met een gouden kleed op de vloer. Online had ik gelezen dat hij sinds het succes van het boek en de film tegen elke vrouw hetzelfde zei: ‘You’ve got lips as sweet as sugar. You’ll live to be a hundred.’ Anders dan in de film zat hij op een lage stoel in plaats van op zijn hurken. Met een handgebaar zegende hij me en nam in dezelfde beweging 250.000 rupi aan, omgerekend 30 dollar.
‘You have sweet lips,’ zei hij.
‘Like sugar?’
‘Yes. I can see that you’re going to live very long.’

Selk was met haar naar de crisisdienst gereden, ik had geen rijbewijs. Ze zat op de passagiersstoel in een groen huispak waarin ze eruitzag als Kermit de Kikker.
‘Dit zijn de nieuwe tijden die voortkomen uit de oude tijden,’ fluisterde ik tegen de ravage in de keuken. Het bakje beschimmelde creamcheese, de scherven, alles stopte ik in een plastic zak. In een keukenkastje vond ik een fles allesreiniger en boende haar plee, haalde bloemen bij de Albert Heijn die al dood waren maar fleurig oogden. Toen ging ik op de bank vol yoghurtvlekken zitten wachten totdat ze thuiskwam met de juiste medicatie. Eat, Pray, Love lag op de vloer, beduimeld en gevlekt, uitgewaaierd als een aangereden zwaan. Het woord Eat was vormgegeven in pastaschelpjes. Met mijn handpalmen en voetzolen tegen elkaar aan gedrukt bad ik: ‘Kom alsjeblieft terug als jezelf.’

‘You have very good energy and strong organs. Give me your leg.’
Ik stak mijn witte, ongeschoren been uit. Met zijn hand streek Liyer erover, tegen de haargroei in.
‘I see one husband and two children. They will also live to be a hundred, both the boy and the girl.’ De airco stond aan, toch parelde er zweet onder mijn oksels. ‘Another man will come along, but you have to say: No, you’re not my cup of tea.’ Zijn hand gleed omhoog langs mijn knie, de knieholte die zij had gekust.

Toen het uitging waren het ineens allemaal haar vrienden. Julia had ik het vaakst gebeld, zoals je muntjes in een gokkast gooit: nummer opzoeken, aanklikken, wachten. Als ze zou opnemen zouden we naar het park gaan en rosé drinken in het gras. Ze zou mijn nek insmeren en klagen over Rox, vragen of ik dacht dat ze nog een app moest sturen.
‘Girl,’ zei ik, ‘als ze je niet behandelt als de prinses die je bent ziet ze niet wat ik zie.’
Ze glimlachte als spierpijn en knuffelde me, onze zonnebrandarmen plakten tegen elkaar en zodra ik dronken was huilde ik toch om haar.
‘Het geeft niet,’ zou Julia zeggen.

Liyer leek in slaap gevallen met zijn hand op mijn been, vanuit de ruimte gezien waren we een driepotig beest. Kramp schoot door mijn kuit, voorzichtig maakte ik me los. Hij knipperde zijn ogen in focus en zei: ‘You’re gonna marry once.’
‘Yes, I know.’
‘No, you don’t.’
‘I do know.’ Op de blog van een blonde wereldreizigster stond dat je Ketut’s achternaam het beste kon uitspreken als liar.
‘I’m going to live to be very old, am sometimes impatient, influence many people, have strong organs and good karma. I think too much and have the right energy to do everything I want in life.’
Hij knikte en lachte een tandeloze, honderdjarige lach. ‘That’s an excellent reading.’

//

Dit verhaal is onderdeel van de onlineserie De Verwachting: Op Vakantie. Verwachtingen, we hebben ze allemaal. Vooral de vakantie blijkt een bron van verwachtingen die anders uit kunnen pakken dan gehoopt. De komende weken delen we hier de al dan niet fictieve vakantieverwachtingen van vijf schrijvers. Dit was het eerste korte verhaal ‘Eat, Pray, Love Tour with lunch’ door Helena Hoogenkamp.

De illustratie bij deze serie is gemaakt door Milou Trouwborst.