SLAA

SLAA

Stadsgedicht: Herfst

Marjolijn van Heemstra

Stadsgedicht: Herfst

Marjolijn van Heemstra

Nieuw in Stadsgedicht

Stadsgedicht

Herfst

Herfst is hier. Met zwammen, plassen en oorlog
die de stad in sijpelt via alle lijnen die Amsterdam
verbinden met een rampgebied. Hoeveel buren
happen ’s nachts naar adem, wachten op bericht,
weten niet hoe rustig herfstlicht te verenigen valt
met wat zich voltrekt op die andere plek.

Meer en meer lijkt gelijktijdig te gebeuren, soms
twijfel ik of de wereld nog dezelfde omvang heeft.
Of is het gewoon dat er steeds meer uit elkaar valt?
Meer scherven. Het probleem van scherven is
dat elke ervan afzonderlijk het licht weerkaatst, niemand
nog dezelfde kant van het verhaal weerspiegeld ziet.

We leren dat verlies belofte in zich draagt, iets nieuws
dat opschiet uit de aarde. Maar de herfst voelt definitief
vandaag, alsof wat valt voor altijd zal liggen, de kastanjes,
appels en pompoenen geen oogst maar slachtoffers zijn.
Van kou. Van onverschilligheid. En trouwens, dat alles
zich heus herhaalt vind ik geen troost dit jaar.

Ja, alles herhaalt zich: winter, lente, mensen, woede.
Maar voor wie nachten wakker ligt wil ik schrijven dat
de laatste kastanje nu de bodem raakt. Dat het stopt,
dit verlies eenmalig is, onherhaalbaar. Geen volgend
seizoen van macht en machtelozen. Een zachte herfst
om op te rapen wat kapot sloeg op de grond.

Dit gedicht stond op 19 oktober 2023 in Het Parool.
Foto: Bianca Sistermans

Nieuw in Stadsgedicht

Stadsgedicht