AMSTERDAM, 1 JANUARI 2025

en de eerste storm van het jaar blaast de restanten van vreugdevuren
uit mijn oren. Op straat liggen de uiteengespatte ingewanden
van een duizendklapper. Vannacht wist ik soms niet of het
om een knal ging of om een waarschuwingsschot,

ik loop door. Ik heb niet gekeken naar mijn lot. Of er nog iets op viel
want zolang je niet kijkt blijft er een kans, en met onwetendheid houd je
veel moois in leven. Soms moet je niet denken aan wat er is

of aan wat er was. Zoals vannacht, het messteken, de berovingen,
het uitlokken, kortom: het jaarlijkse NK Vervelend doen,
maar moet je stilstaan bij alle ogen die heel bleven,
de blauwe plekken die uitbleven.

Dat er vanachter de betonblokken op het Confuciusplein
zuchten van opluchting klinken.

Confucius schreef trouwens dat je de wonden moet vergeten
maar de goedheid niet. Daaraan denkend slof ik door de straten,
zingend om alles wat niet gebeurde,
om alles wat heel bleef.

__________________________________________

Op 31 december 2024 blokkeerde de gemeente diverse doorgangen van en naar het Confuciusplein met enorme betonblokken, vanwege de vele incidenten die er de afgelopen jaarwisselingen plaatsvonden. Dit gedicht stond op 1 januari 2025 in Het Parool. 

Ellen Deckwitz is de Stadsdichter van Amsterdam. Zij reageert in Het Parool op de actualiteit. De Stadsdichter wordt mede mogelijk gemaakt door de gemeente Amsterdam en SLAA (Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam), met Het Parool als vaste mediapartner.

Foto: Bianca Sistermans