Bandenuitlijncentrum Sabri

Weinig deuren in de stad staan al zo lang open als die van
bandenuitlijncentrum Sabri, vijfentwintig jaar gratis koffie,
gereedschap en ruimhartigheid maken een garage een
toevluchtsoord, de reparaties tweeledig, auto’s en gemoed,
beiden in balans gebracht.

Sabri’s handen dragen oude kennis, die hij doorkreeg van baas Jansen,
het geheim van reparatie in de taal van spieren doorverteld.
Je zou een bord op de gevel willen: dit is duurzaamheid.
In plaats daarvan hangt er een bord met de vraag
wie hem kan helpen aan een betaalbare locatie.

Hij moet wijken voor de zoveelste toren die van deze plek
een doolhof vol windtunnels maakt. Hij huilt als hij erover praat
maar wie herinnert zich straks de tranen van Sabri, de echo
van baas Jansen, de handen die maakten?
Dit is wat er zal gebeuren:

professionals buigen zich straks over het gebrek aan samenhang,
er komt buurtbudget vrij, voor een bedrag dat Sabri’s huur overschrijdt
zal iemand proberen te herhalen wat hij hier gratis gaf: aandacht,
kalme praatjes rond de hefbrug, de ongedwongen sfeer
van laagbouw.

Mijn voorstel: Sabri blijft. Als levende herinnering aan
de makers van een stad,  de wijsheid van handen en gratis koffie,
herinnering aan blinde vlekken, aan alles wat er allang was.

Dit gedicht stond op 1 maart 2023 in Het Parool.
Foto: Bianca Sistermans