​Hoe Louis Paul Boon gedacht zou hebben over de schrijvers die na hem kwamen is niet meer te achterhalen. Sindsdien leverde de Vlaamse literatuur een handvol hoogtepunten op, waarvan Hugo Claus’ Het verdriet van België tot de bekendste naoorlogse roman gerekend kan worden. Dit Belgische verdriet gaf inzicht in wijdverspreide collaboratie en bepaalde grotendeels de erfenis. Onder de grijze luchten van Vlaanderen leek verder niets groots meer te gedijen. Dat is nu verleden tijd. Een groep eigengereide, compromisloze Vlaamse schrijvers slaat onverstoorbaar nieuwe wegen in, waarbij vooral de vrije omgang met de buitenwereld opvalt. Ze weten dat er tegenstanders zijn – Walen, conservatieve katholieken, provincialisme, de burgerij – maar ze hebben niet de illusie dat die ooit zullen verdwijnen.
Dat de Vlaamse schrijvers zich in de grote wereld van het geld, de maffia en de popwereld begeven, laat zien dat ook bij hen het verdriet van België internationale allure heeft aangenomen. Zijn de Vlaamse schrijvers helemaal klaar met de verdrietjes van België?
Kristien Hemmerechts, Tom Naegels, Peter Terrin en Annelies Verbeke antwoord.
Arjen Fortuin gaat met de schrijvers in debat over het – misschien te betreuren – afscheid van het Belgische verdriet.