Herman Hendrik ter Balkt heeft in zijn jonge jaren veel tijd doorgebracht op de boerderij van zijn grootouders. Daar heeft hij de werkelijkheid van het boerenbestaan leren kennen en tevens zijn liefde voor de natuur opgedaan. Onder het pseudoniem Habakuk II de Balker (naar de profeet en dichter Habakuk uit de bijbel) schreef hij een aantal bundels poëzie, waarmee hij vrijwel onmiddellijk naam maakte als dichter over de hardheid en echtheid van het leven op het land. Hij zet zich af tegen specifiek dichterlijke taal en stelt daar zijn vitale boerenpoëzie tegenover. In 1969 verscheen Boerengedichten ofwel Met de boerenbijl en in 1970 Uier van het Oosten. Ter Balkt voert hierin de natuur op als het echte, onverhulde, tegenover de mens en zijn beschaving als het verhullende, onechte, of zoals hij het zelf zou uitdrukken als ‘wikke’ (de vrije klimplant) en ‘onwikke’. Dezelfde opvattingen beheersen zijn derde bundel, De gloeilampen, De varkens (1972). In de bundel Groenboek (1973), geïllustreerd door zijn vrouw, is het opnieuw de natuur, maar nu ‘en détail’, die centraal staat. Ter Balkt heeft ook verschillende Europese steden beschreven, maar steeds weer gaat het hem daarbij om het bedreigde authentieke. Ter Balkt ontving voor zijn poëzie de Henriëtte Roland Holstprijs (1980), de Jan Campertprijs (1988), de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre (1998) en de P.C. Hooftprijs (2002).
Op deze avond leest H.H. ter Balkt gedichten voor, waaronder Baudelaire’s ‘De albatros’, en voert hij een gesprek met Piet Gerbrandy, die de avond inleidt. Piet Meeuse geeft een impressie van een bundel waarna een fragment wordt vertoond uit de documentaire De wegen naar de uiterste randen. Drie dichters, Alfred Schaffer, Els Moors en Mustafa Stitou, lezen en becommentariëren een gedicht dat zij mooi, vreemd of interessant vinden. Verder zijn exclusieve geluidsopnames (1958) te beluisteren van de Hodge Podge Stompers, de legendarische dixielandband uit Enschede, met Ter Balkt achter de piano.