HOMMEL

Als je dood gaat moet je van de hele wereld afscheid nemen
en de wereld neemt afscheid van jou, nu ja, er zijn maar weinig
mensen op aarde die iedereen kent en ook zonder hen
zal de wereld gewoon doordraaien met 1 mensje minder erop

het is vaker vertoond – iedereen kan het en zal sterven.
Vanmiddag kwam er een late hommel mijn kamer ingevlogen
aangetrokken door zo’n bos bloemen die heel veel rommel geeft
en dan de rest van de middag niet meer weten hoe

je eenmaal volgezogen zwaar van nectar weer naar buiten schommelt
en terwijl ik dit schrijf ben je plotseling weg, is het je gelukt
onopgemerkt terug in de wereld te verdwijnen

of ben je achter een gordijn gestorven, lig je op een vensterbank
nog weken weg te kwijnen, te verstoffen, maar dat geeft niet
in het gedicht loop je goed af.

F. Starik, ongepubliceerd. Voorgelezen door Vrouwkje Tuinman.

Dit gedicht wordt door Vrouwkje Tuinman voorgelezen in een nieuwe aflevering van De Poëziepodcast. Deze aflevering is vanaf maandag 18 maart te beluisteren. In De Poëziepodcast bespreekt Daan Doesborgh samen met een dichter twee gedichten: één van die dichter zelf, en één van iemand anders. Een podcast over dichters en hun gedichten, en de wereld waar ze die gedichten vandaan halen.

© F. Starik
Dit gedicht mag niet worden overgenomen zonder de schriftelijke toestemming van Vrouwkje Tuinman.