Sonnet van Peter Swanborn
Nieuw in Poëzie
- De Poëziepodcast: Anna Enquist
- De Poëziepodcast: Bernard Wesseling
- De Poëziepodcast: Pim te Bokkel
- Stadsgedicht: AMSTERDAM, 6 JANUARI 2025
- De Poëziepodcast: Kerstspecial 2024
- Stadsgedicht: Van de ene tot de andere stad
- Afl. 2.2 Een ander Amsterdam: Yasmin Namavar over de toren van Pathé City
- SLAAxAwater: gedichten door Pieter van de Walle
- De Poëziepodcast: Sophia Blyden
- De Poëziepodcast: Willem Jan Otten
Zelfportret
Het voorhoofd is breed en hoog en
hoekig. Het suggereert intelligentie.
De huid is bleek, dof en na jaren
van peinzen in rimpels geplooid.
Op de neus een zware bril die ogen
moet verbergen. Ze zijn afwezig,
roodomrand en schuw als een dier
dat wegrent bij het eerste contact.
De mond is klein, gesloten, strak.
Soms gaat hij open, onverwacht,
een paar woorden, een poging tot
een gedicht. Op andere momenten
ontbreekt de moed. Zoals nu, bang
voor de spiegel, het oordeel, voor u.
Peter Swanborn, 2011, ongepubliceerd
Nieuw in Poëzie
- De Poëziepodcast: Anna Enquist
- De Poëziepodcast: Bernard Wesseling
- De Poëziepodcast: Pim te Bokkel
- Stadsgedicht: AMSTERDAM, 6 JANUARI 2025
- De Poëziepodcast: Kerstspecial 2024
- Stadsgedicht: Van de ene tot de andere stad
- Afl. 2.2 Een ander Amsterdam: Yasmin Namavar over de toren van Pathé City
- SLAAxAwater: gedichten door Pieter van de Walle
- De Poëziepodcast: Sophia Blyden
- De Poëziepodcast: Willem Jan Otten