‘Op de ochtend dat ik met Jonathan Griffioen had afgesproken om alweer aflevering vier van De Poëziepodcast op te nemen, werd ik wakker met ontzettende keelpijn. Maar het was zo’n keelpijn die je alleen ’s ochtends hebt, en ’s avonds nog een beetje, maar waar je overdag prima een podcast mee op kan nemen. Aldus geschiedde.

Jonathan debuteerde in 2015 met de bundel Wijk, een vrij autobiografische bundel over jong zijn in Wijk bij Duurstede, waar verveling en drugs de hoofdingrediënten van een puberleven vormen.’

We beginnen met een gedicht van de Amerikaan James Tate, die in 1992 de Pulitzer Prize won en over wiens getroebleerde jeugd ik allerlei feitjes oplepel voor ik erachter kom dat Jonathan zich eigenlijk helemaal niet heeft beziggehouden met wie James Tate eigenlijk is, maar zijn werk gewoon kende uit aanbevelingen van collega-dichters. Hij leest het gedicht ‘Goodtime Jesus’, in zijn eigen vertaling, ‘Onbezonnen Jezus’:

Naar aanleiding van het feit dat Jonathan dit gedicht vertaald heeft, gaat het over poëzie vertalen als je zelf ook dichter bent. De connectie is niet helemaal duidelijk, maar ik voer een imitatie op van de Ierse dichter William Butler Yeats. Wie liever Yeats zelf hoort kan bij deze video terecht:

Wat ikzelf opvallend vond aan Jonathans keuze voor James Tate is hoezeer de stijl van Tate overeenkomt met die van Jonathan, in de zin dat ze beide lyrische, duidelijk poëtische beelden en zinnen durven te combineren met zinnen en beelden die juist heel banaal en uit de spreektaal gegrepen zijn. ‘Ik vind het altijd heel lelijk als een gedicht alleen maar schoonheid bevat,’ aldus Jonathan.

Vervolgens richten we de aandacht op het gloednieuwe gedicht dat hij van zichzelf heeft meegebracht, en waarin we een glimp krijgen van hoe zijn nieuwe bundel eruit gaat zien.

In zijn nieuwe werk stuurt Jonathan weg van het autobiografische. In zijn tweede bundel wil hij experimenteren met de grenzen tussen poëzie en proza, met een bundel die bijvoorbeeld een hoofdpersoon heeft, Jimmy, en de rode Mazda 626 uit 1990, wat ik een ontzettende auto voor het oeuvre van Dennis Gaens vind, en waarvan Jonathan naderhand ontdekte dat precies zo’n Mazda ook al in Hallo Muur, de succesroman van zijn fondsgenoot en collega-dichter Erik Jan Harmens zit.

Via Carl Gustav Jung en het sociale nut van een universitaire opleiding komen we tot het einde van deze aflevering, of, zoals ik het stel in een zin die de uitzending niet heeft gehaald: ‘nog even over je nieuwe bundel en dan gaan we bier drinken’.