Luister de podcast hier op de website van Vrij Nederland.

Tivoli Vredenburg is een duizelingwekkend gebouw. Ik ben er sinds de heropening al regelmatig geweest, voornamelijk als jaarlijks medepresentator van het NK Poetry Slam, en ik heb het gebouw nog steeds niet echt doorgrond. Wat dat betreft doet het me denken aan mijn studentenjaren op het Amsterdamse PC Hoofthuis: waar gisteren écht nog een trap of een lift zat, zit nu ineens een toilet of een zaaltje.

Op de Nacht van de Poëzie is op een voor de gelegenheid gematerialiseerde tussenverdieping met een bar een knus podium ingericht met Chesterfields en een videoverbinding met de Grote Zaal, waar doorlopend de hele nacht dichters en entr’actes optreden. Vanaf dit podiumpje zal ik tot februari volgend jaar elke maand een gesprek voeren met een dichter uit het Nachtprogramma. De eerste in die rij: Carmien Michels.

In 2016 won ze het NK Poetry Slam dus Tivoli Vredenburg is bekend terrein voor haar, in zoverre dit Rorschachgebouw ooit bekend terrein is voor iemand (ik was nog nooit op deze verdieping geweest en ga ervan uit dat hij er de volgende keer ook niet meer is). Haar debuutbundel verschijnt volgende maand, maar ze publiceerde al twee romans. Op de Nacht bespreken we haar gedicht ‘De ogen maken de huid’.

De ogen maken de huid

Tussen deze nieuwe muren
kunnen we veel beter spelen
wie we willen zijn

Zodra er oude vrienden op bezoek komen
en vragen stellen over onze kamerplanten
zetten we krappe maskers op van
eerdere voorstellingen

Groene vrienden
zijn zich van geen spel bewust
weten niet dat ze kostuums aantrekken
wanneer we hun jassen verstoppen
in de vestiairekast knipogen naar de souffleur
die we met vershoudfolie
in zwijgen hulden

Als de gasten met staande ovatie
ons huis verlaten buigen wij diep
terwijl de schijnwerpers in slow motion
stoppen met staren rekken we de dag van ons af

We trekken alle aardigheid op maat uit
ik schenk mijn schmink aan het donker
jij zet de technieker op het terras
in de asbak smeult zijn sigaret
een gaatje in ons geweten

Uit: Carmien Michels, We komen van ver, Uitgeverij Polis 2017.

Carmien vertelt dat ze dit gedicht vrijwel in één keer heeft opgeschreven, wat uitzonderlijk is, omdat ze normaal eindeloos schaaft aan haar gedichten. De reden dat we dit gedicht bespreken is dan ook dat dit gedicht als een van de weinige uit haar nieuwe bundel al af was, tenminste, half september. Ik mag hopen dat Carmien inmiddels iets dichter bij de definitieve vorm van haar manuscript is gekomen, aangezien het al over een maand in de winkel ligt en dus over een week ongeveer bij de drukker moet liggen. Gelukkig heeft Carmien naar eigen zeggen een redacteur die haar begrijpt. Onmisbaar voor elke dichter, en een reden om erop te vertrouwen dat die bundel heus wel op tijd in de winkel ligt, en nog een mooie bundel zijn zal ook.

Over twee weken, op 23 oktober, is er weer een reguliere aflevering van de Poëziepodcast. De volgende live-aflevering, met Abdelkader Benali, verschijnt op 6 november.