David Elders was de eerste in Nederland (en wellicht in Europa) die het belang inzag van een meer persoonlijke invulling van uitvaarten. In 1992 was dat in de steden ongebruikelijk. Na overlijden werd men opgehaald en meegenomen. Waar? Dat wist men niet. De dood werd op afstand gehouden. David, die toen docent filosofie was, voelde zich geroepen om daar iets aan te doen. Hij zou uitvaarten organiseren waar de menselijke maat de boventoon voerde. Waar overledenen mensen bleven tot in de dood. Geen nummer ver weg in een anonieme megakoelinstallatie. Daaraan bleek diepe behoefte te bestaan, en nu is deze manier van werken rond het overlijden doodgewoon.