Vliegende draak

Edith ligt nu al een paar minuten in de cobrapositie en ze begint het een beetje benauwd te krijgen. Volgens Gloria is al het ongemak dat je tijdens de verschillende yogahoudingen kunt voelen normaal. Ze loopt met een stokje wierook door de ruimte en legt uit dat de cobrapositie voornamelijk heel erg goed is voor je rug en voor het immuunsysteem. Volgens Gloria is eigenlijk elke houding wel ergens goed voor.

‘Nog twee minuten,’ zegt Gloria.

Edith wil eigenlijk al stoppen, maar ze is net ook al eerder uit een houding gekomen en ze wil niet dat de andere cursisten denken dat het teveel voor haar is. Vanavond gaan ze weer met z’n allen rondom het kampvuur zitten en dan wil Edith kunnen vertellen dat haar lichaam zo goed aan het helen is door de yinyogalessen. Dat gaat niet als je de hele tijd eerder uit een houding komt.

Ze wou dat ze weer in Verona zat, net als vorig jaar en het jaar daarvoor en daarvoor. Eigenlijk komt Edith haar halve leven al in Verona, in hetzelfde bed and breakfast, bij mevrouw Bianchi die pasta bolognese maakt en iedere avond een bonbon op haar schone kussensloop legt. Edith heeft haar drie keer moeten uitleggen waarom ze dit jaar niet kwam voordat ze het begreep. Eigenlijk begreep Edith het zelf ook niet zo heel erg goed, dat maakte het uitleggen ook wel iets lastiger. Misschien lag het vooral aan het feit dat alles al zo lang leek stil te staan en dat was nou juist iets wat ze niet meer wilde: stilstand.

‘Adem voor de laatste keer in en uit,’ zegt Gloria. ‘En kom op je buik liggen.’

De ademhalingsoefeningen vindt Edith het moeilijkste. Hoe kan iets wat al die jaren zo natuurlijk aanvoelde opeens zoveel moeite kosten? Volgens de yogadocenten kun je vanuit je onderrug ademhalen, of zelfs vanuit je tenen. Er zijn ook yogadocenten die beweren dat wanneer je op de verkeerde manier ademhaalt je allerlei ziektes kan oplopen.

‘Het is maar ademhalen,’ wil Edith op zo’n moment het liefste zeggen. Ze moet dan ook altijd denken aan een Amerikaanse jongen van haar studie, lang geleden. Hij liet het water uit de kraan eerst in een speciale kan lopen waar een zuiveringselement in zat, pas daarna schonk hij het in een glas om het op te drinken. Hij deed dat op een hele plechtige manier, alsof het om een soort levenselixer ging. Het is maar water, dacht Edith dan altijd.

Nu mogen ze in de child position gaan liggen en dat is het stukje waar Edith zich al de hele les op heeft verheugd, ook al is het meer een soort overgangshouding, een moment om de spieren even tot rust te laten komen. Als het aan Edith lag zou de hele yogaretraite uit niets anders dan child positions bestaan. Het voelt alsof je weer terug de baarmoeder in kruipt en het voelt ook als iets anders, iets wat ze niet helemaal kan definiëren. Over een bospaadje lopen met natgeregende houtsnippers misschien. Maar dan is het alweer tijd voor de vliegende draak, een houding die absoluut niet makkelijk is, wat volgens Gloria symbool staat voor het leven, want dat is nou eenmaal ook niet altijd even makkelijk.

‘Adem er maar gewoon doorheen,’ zegt ze.

En Edith probeert het. Ze probeert vanuit haar tenen te ademen en haar onderrug. Ze denkt aan alle chakra’s en het bindweefsel en het zenuwstelsel en dat haar organen het vast helemaal fantastisch vinden dat ze deze oefening nu aan het doen is. Maar vinden haar organen dit eigenlijk wel zo fantastisch? Zouden haar organen het niet veel fantastischer vinden als ze nu gewoon weer in Verona pasta bolognese aan het eten was? Ze heeft het niet gelijk door wanneer Gloria boven haar uittorent.

‘Alles oké?’ vraagt ze.

‘Volgens mij moet ik naar het toilet,’ zegt Edith.

‘Je moet altijd naar je lichaam luisteren.’

Als Edith de zaaldeur achter zich dicht heeft getrokken loopt ze naar buiten, de tuin in. Het voelt heel erg goed om haar behoefte achter de net gesnoeide rozenstruik te doen. Daarna gaat ze midden in het gras liggen, in de child position. Zo lang als ze zelf wil.

//

De verwachting: Op vakantie. Verwachtingen, we hebben ze allemaal. Vooral de vakantie blijkt een prachtige bron van verwachtingen die niet waargemaakt worden. Of je nou verregent in een werptentje, vriendschappen verbreekt of vastzit in dat schitterend authentieke stadje uit de Lonely Planet dat helemaal niet meer zo authentiek bleek te zijn… De komende weken delen we hier de vakantieverwachtingen van Helena Hoogenkamp, Emma Stomp, Roos van Rijswijk en Nisrine Mbarki.