SLAA

SLAA

Boekentip: De meisjes

Boekentip: De meisjes

Gisteren hadden we het tijdens de lunch met Roos van Rijswijk over publiciteit, marketing en de daarop volgende boekenverkoop. Roos’ roman Onheilig werd door alle literatuurliefhebbende kranten lovend gerecenseerd. Ze mocht tegenover Jeroen van Kan aanschuiven in VPRO Boeken, toch een beetje de RTL Late Night voor schrijvers. Ondanks dat alles blijft de verkoop achter op wat was gehoopt. Publiciteit maken voor boeken, en voor programma’s over boeken, is lastig. Zo niet voor Emma Cline, die deze week alle social media overheerste met haar debuutroman De meisjes. En als Humberto Tan je boek omhooghoudt, rond een uur of 23:00, en er iets liefs over zegt, dan stijgen de verkoopcijfers zelfs.

De meisjes is een coming-of-ageroman waarin Emma Cline de lezer meevoert door een zomer vol goede bedoelingen en sektarisch samenzijn. Hoofdpersoon Evie Boyd zit ongemakkelijk in haar tienervel en begint daardoor los te weken van haar stad, haar moeder en haar beste vriendin. Tel daarbij op: het gebrek om tegen iemand op te zien, een zeer ongemakkelijke eerste jongenservaring, het overspel van haar vader en de daarop volgende scheiding van haar ouders en je hebt het perfecte slachtoffertje voor loverboys, of, in dit geval: een sekteleider.

Het is niet sekteleider Russell die Evie daarin meetrekt, in dit boek is het, zoals de titel misschien al wat verklapt, allemaal de schuld van de meisjes. De toenadering is per ongeluk, het lot misschien, zo hoopt Evie, en schrijnend: de onzekere en ontheemde Evie tegen het soepie. Vanaf het begin laten de meisjes de eenzame Evie weten dat ze niet bij de groep hoort. Tekenend is de eerste keer dat ze daadwerkelijk indruk maakt op Suzanne, een van de meisjes die door Evie steevast sensueel omschreven wordt maar zo is opgeschreven dat ze voor de lezer een waas van lelijkheid blijft houden, door te doen alsof ze een pak wc-papier steelt, maar de rollen in werkelijkheid gewoon afrekent. ‘Ik ging natuurlijk niets pikken. Dat durfde ik niet.’ Het woord natuurlijk slaat hier op meer dan alleen deze gebeurtenis. De raamvertellende Evie kijkt terug en weet vanaf het begin al dat ze altijd anders zal zijn dan de meisjes.

Evie is een knap geschreven hoofdpersonage. Vanaf het moment dat ze zich bij de sekte voegt, wordt ze de jonge stem van de rede. Hoewel ze verlammend verlangt naar het zijn als de meisjes, de gehavende, verwaarloosde meisjes die ruiken naar muizen en motregen, blijft ze het hele samenzijn lang schoorvoetend aan zichzelf toegeven dat ze niet een van hen kan zijn. Dit kan niet de bedoeling van een leven zijn.

De over the top-climax, die nou eenmaal nodig was omdat De meisjes op een waargebeurd verhaal gebaseerd is en het waargebeurde verhaal zonder de vele climaxen niet eens in de media zou zijn gekomen, is in de roman niet nodig en voelt als iets te expliciet. Door de beelden, de acties, de gesprekken onderling blijkt allang dat de meisjes alles doen voor hun Russell. Dat ze voor hem zelfs een moord zouden begaan, staat buiten kijf en doet niet zoveel voor het plot.

Soms liggen de literaire zinnen en beelden er wel heel dik bovenop. ‘Een lucht die zwanger is van de geur van kamperfoelie’, het bloemrijke beschrijven van de kleding van de meisjes. Overcompensatie misschien, voor een verhaal dat zo bruut en plastisch is dat een beetje besuikering, een beetje poëzie, noodzakelijk is om het als literatuur te kunnen lezen.

De charme van dit verhaal en de aantrekkingskracht van die meisjes begreep ik pas toen ik foto’s opzocht van de meisjes van de echte Wilsonsekte. Zie ze nou, met hun spijkerjurkjes, hun sluike haar. In moderne tijden zouden meisjes als Evie hashtags onder hun Instagramfoto’s plaatsen. Hashtag squadgoals.

De meisjes
Emma Cline
304 pagina’s
Uitgeverij Lebowski
Steun de lokale boekhandel!