In Nederland sterven jaarlijks tientallen mensen in eenzaamheid. Daklozen, vluchtelingen, oude mensen die alleen zijn achtergebleven, een zuigeling, een vondeling. Een groep dichters schrijft speciaal voor deze eenzame doden poëzie vanuit ‘De eenzame uitvaart’. Zorgvuldig gekozen woorden om het bestaan te bekrachtigen van iemand die anders ongezien zou verdwijnen. Poëzie als afscheidsritueel.

Getroffen door het karakter van ‘De eenzame uitvaart’ en vanuit interesse in de immer aanwezige dood werkten fotograaf Bianca Sistermans en schrijver Hester van Hasselt de afgelopen vijf jaar aan de expositie Hier besta ik. Van Hasselt sprak met de dichters die De eenzame uitvaart mogelijk maken. Sistermans maakte foto’s. Hier besta ik maakt eenzaamheid niet alleen zichtbaar maar laat ook zien hoe kunst in het algemeen, en poëzie en fotografie in het bijzonder, de pijnlijke plekken in ons bestaan weet aan te raken.

Een leven mogelijk

Naast de expositie Hier besta ik vraagt SLAA schrijvers Renée van Marissing, Rob van Essen en Joost Oomen een fictief verhaal te schrijven bij één van de foto’s van Bianca Sistermans. Onder de noemer ‘Een leven mogelijk’ krijgt eenzaamheid een stem, een gezicht, een verhaal. Op zondag 19 november nemen de drie schrijvers je met hun verhaal mee langs hun gekozen foto’s. Er zijn twee rondes, een om 14:00 uur en een om 15:00. Je kunt je aanmelden via info@totzover.nl. Wees er snel bij, er kunnen per ronde maximaal 20 mensen meelopen.

Eberhard van der Laan over ‘De eenzame uitvaart’: ‘Dat wat voor het slordige oog zinloos lijkt, is een ultiem gebaar van beschaving.’